Każdy szuka Boga

foto:  F-Kaneko To pytanie tak potężne, że nie powinnam się  z nim pewnie mierzyć i na pewno nie znajdę na nie odpowiedzi. A jednak to pytanie, które nie daje mi spokoju od jakiegoś czasu, dlatego mimo wszystko chcę się nad nim pozastanawiać. Czym jest wiara i dlaczego jedni ją mają, a inni nie? Od czego to zależy, że Bóg jednego dotyka, a kogoś innego zostawia samemu sobie? No właśnie czy aby na pewno zostawia sobie samemu?

fot:  jard_jard   Zawsze, kiedy wybieram się w podróż samochodem czy to jako kierowca czy jako pasażer, modlę się o szczęśliwą i bezpieczną podróż. Nie dlatego, że taki ze mnie kiepski kierowca, albo dlatego, że nie ufam temu z kim jadę. Modlę się, ponieważ w podróży zawsze może zdarzyć się coś niespodziewanego, a ja wierzę, że modlitwa do Boga Ojca daje mi większą gwarancję na to, że dojadę do celu i wrócę, niż jej brak. Wierzę, że kiedy oddam w opiekę Bogu siebie i tych, z którymi podróżuję, On mi tę opiekę zapewni. Tytuł tego posta to oczywiście taka mała przesada, żart, a jednak...

fot. Odan Jaeger Dzisiaj chciałabym się trochę wytłumaczyć ze słów, które napisałam kilka postów wcześniej: Jak mam bronić tego, w co wierzę i kocham, kiedy Oni robią coś takiego? Myślałam o tych słowach kilkakrotnie, wiele raz od czasu opublikowania tego posta. Wiem, co chciałam powiedzieć, a jednocześnie obawiam się, że wiem, jak mogłam zostać odebrana. I bardzo mi zależy na tym, aby moje słowa nie zostały opacznie zrozumiane. Dlatego dziś napiszę - kocham Boga, kocham Kościół, bo jest dziełem Boga i jest wspólnotą nas, wszystkich wierzących. Nie zamierzam z niego wystąpić, ale... Jednocześnie nie mogę zamknąć oczu na zło, jakie się w jego łonie szerzy, nie mogę zamknąć oczu na krzywdę dzieci, nie mogę zamknąć oczu i uszu na kłamstwo i fałsz. Jako osoba wierząca i praktykująca nie zgadzam się na to, tego wszystkiego nie powinno być. Tego nie można usprawiedliwić w żaden sposób. To powinno być napiętnowane, osądzone i wyplenione.

fot.  tome213 Ciężki temat, ale co zrobić - istnieje, bez sensu więc byłoby udawać, ze wszystko jest w porządku. Tym bardziej, że od jakiegoś czasu, pewnie za sprawą nagłaśniania licznych przypadków przez media, zaprząta moje myśli bardziej niż bym chciała. Pedofilia wśród księży. Przez długi czas starałam się tego tematu unikać. Nie śledziłam pojawiających się wciąż nowych wiadomości. Bałam się tego tematu - z jednej strony miałam ciągle wrażenie jakby pewne sprawy były wyciągane na siłę - pojawiali się nagle ludzie, którzy opowiadali jak to przed 50-ciu laty byli molestowani przez księdza, wiele spraw było w nieskończoność wałkowanych. Zaczął się kształtować taki obraz zgnilizny wszechobecnej w Kościele, która jakoby jest normą. Z drugiej strony nie byłabym w stanie w żaden sposób bronić kościoła w przypadku jakiejkolwiek dyskusji.

fot:   ba1969 W życiu, jak to w życiu - przychodzi moment, kiedy kłopoty Cię dopadają, choćbyś nie wiem jak kombinował. No musi tak być. Kiedy jest zbyt długo dobrze, kiedy wszystko układa się p naszej myśłi, nasze stosunki z ludźmi, z najlbliższymi są wspaniałe, w pracy wszystko gra, mamy to, co chcemy mieć - nagle okazuje się, że moglibyśmy mieć przecież więcej, a w pracy mogłoby być lepiej, nasze marzenia powinny się szybciej realizować... Po prostu, kiedy nie mamy kłopotów, nie dostrzegamy jak wielkie mamy szczęście.

fot: bertvthul Pewnie jeszcze wszyscy pamiętamy wydarzenia z 11 listopada z Warszawy. Myślę oczywiście o wydarzeniach związanych z tęczą na Placu Zbawiciela. Została spalona, nie pierwszy raz zresztą. Dlaczego tak się stało? Bo tęcza z Placu Zbawiciela utożsamiana jest z ruchem gejowskim.

Staram się zawsze zrozumieć ludzi pokroju pana Armanda Ryfińskiego i jego kolegów z  Twojego Ruchu, którym Krzyż na sejmowej ścianie narusza dobra osobiste. Z powodów oczywistych taka dyskusja jest dla mnie bardzo przykra, ale rozumiem, że w Polsce nie wszyscy ludzie wyznają tę samą religię, co ja, że są ludzie, którzy nie wyznają żadnej religii poza uwielbieniem dla własnej osoby (przepraszam za tę złośliwość, ale czasem takie właśnie wrażenie odnoszę słuchając zwłaszcza kolegów pana Palikota), że są w Polsce ludzie, którzy uważają, że krzyż powinien wisieć w Kościele, bo żyjemy w Państwie świeckim.

Przeczytałam książkę pt. " Malowany welon " Williama Somerset'a Maugham'a brytyjskiego pisarza z przełomu XIX i XX w. Jak mi się zdarza dosyć często, nie była to lektura zaplanowana, książkę pożyczyła mi koleżanka. Nie wiedziałam nic na temat autora, na temat samej książki, a okazuje się, że była zekranizowana. W filmie z 2006 r. pod tym samym tytułem wystąpili m. in. Edward Norton i Naomi Watts. Zdaje się jednak, że ekranizacja nieco różni się od pierwowzoru literackiego. Książki pewnie nie polecałabym dla jej walorów literackich - czyta się ją dosyć ciężko, zwłaszcza na początku, później już, kiedy historia wciągnie, jest lepiej. Polecam ją jednak jako kolejny przykład na potwierdzenie mojej myśli z tytuły bloga, że każdy szuka Boga.

fot: huhu Ile Adwentów już przeżyłam w swoim życiu? Ile razy miałam szczerą chęć przygotowania się wewnętrznego na narodziny Pana Jezusa i ile razy mi się to nie udało? I co właściwie mi przeszkadzało? Nadmiar pracy, nadmiar obowiązków, brak wewnętrznej dyscypliny, nadmiar innych, dodatkowych zajęć?

fot: vancity197 Starsza córka wróciła ze szkoły. - Mamo, a Karolina powiedziała, że nie wierzy w Boga. Młodsza, jeszcze przedszkolaczek, na to: - Jak to? A co to znaczy, że nie wierzy? Ja: myśli, że Pan Bóg nie istnieje Młodsza:  przecież Pan Bóg jest, prawda mamo? - Oczywiście, że jest. I zaczęła się długa rozmowa,

Od dawna chcieliśmy pójść z dziećmi do kina. Rzadko chadzamy, bo takie wyjście całą rodziną na film, to niemały wydatek, przyznam, jak dla nas niemały. Tym bardziej chcieliśmy, żeby film, który obejrzymy wspólnie z dziećmi był wyjątkowy. Dlatego wybraliśmy " Największy z cudów", meksykański, animowany obraz w reżyserii Bruce'a Morrisa i według scenariusza Luisa De Velasco.

Sakrament spowiedzi to podstawa. Bez tego w kościele katolickim nie można funkcjonować. No, bo bez spowiedzi nie jest możliwe przyjęcie najważniejszego sakramentu: Komunii Św. Spowiedź to sakrament najtrudniejszy. Przychodzisz do człowieka, najczęściej obcego, któremu musisz opowiedzieć o sprawach, o których wolałbyś milczeć, często nawet przed samym sobą. Niby wiesz, że jest namaszczony przez Boga, ale to jednak człowiek taki,  jak Ty.

fot: NatsPhotos Znów byłam niedawno trochę uczestnikiem rozmowy dotyczącej spraw fundamentalnych mojej wiary. Piszę trochę, bo starałam się  uniknąć tej rozmowy, jak mogłam, ale nie do końca mi się to udało. Znów musiałam się tłumaczyć ze swoich wyborów. I znów nie zostałam zrozumiana, a raczej wyśmiana, choć nie do końca wprost.

Nie odkryję Ameryki, jeśli napiszę, że dzieci potrafią zaskakiwać. Moje zaskakują mnie prawie codziennie, czasem pojedynczo czasem w parze, czasem w większych odstepach czasowych, a czasem z prędkością karabinu maszynowego. Różnie z tymi zaskoczeniami bywa - raz są miłe, innym razem nie bardzo, innym razem wolałabym nie być zaskoczona.

Nawrócenie - cud łaski, który Bóg rozdaje według własnego planu. Ludzki rozum nie jest w stanie tego planu pojąć. Jednym zdaniem można to ująć tak: Każdy ma szansę u Boga, bez względu na to, co i jak bardzo złego w swoim życiu zrobił.

Dyskusja w sejmie na temat aborcji już ucichła, więc mogę coś na ten temat napisać, żeby nie wzbudzać niczych, ewentualnych, niepotrzebnych emocji. Bo nie o to mi chodzi.

Objawienie w Fatimie (zdjęcie pochodzi ze strony http://krysia-55.bloog.pl) Wczoraj uczestniczyłam w Nabożeństwie Fatimskim. Po raz pierwszy. Muszę powiedzieć, że mocno to przeżyłam. To dziwne, że w pewnych sytuacjach człowiek reaguje mocniej niż zwykle na sprawy, na słowa, które słyszał przecież nie jeden raz. Wczoraj całkiem od nowa usłyszałam historię życia Maryi od chwili zwiastowania. Dopiero wczoraj uzmysłowiłam sobie, na co tak naprawdę ta Kobieta się zdecydowała, ile udźwignęła i kim jest dla nas wszystkich. Dopiero wczoraj, słowo po słowie, docierało to do mojej głowy, do mojego serca... Dopiero wczoraj...

Jeszcze tej książki nie przeczytałam - dowiedziałam się o niej wczoraj, nie było więc jeszcze czasu, ale...

Przyszło mi dzisiaj do głowy, właściwie przypomniało się takie zasłyszane gdzieś zdanko: uciec na wyspę. Nie pamiętam już o co chodziło temu, kto je wypowiedział, ale moje skojarzenie jest zawsze takie: niewielka wysepka z mnóstwem drzew, pomiędzy którymi można zawiesić hamak i w tym hamaku czytać książki i słuchać ptaków...modlić się. Dużo słońca. Cisza i spokój, lekki wiatr, piękny zapach... To nie jest wyspa bezludna - nie jestem szalona, bez ludzi nie da się żyć, ale jest ich niewielu. Tylu ilu trzeba, żeby razem być, rozmawiać, uśmiechać się. Tak mi się dzisiaj zamarzyło, zatęskniło... Jestem bardzo zmęczona, potrzebuję spokoju. Potrzebuję równowagi, potrzebuję wsparcia. Wypatruję mojej wyspy, ale nie widać jej na horyzoncie. Modlę się, Ty mi Boże pomożesz, postaram się być cierpliwa, ale trudno mi, trudno... Dobrze, że kiedy zamknę oczy, mogę się tam znaleźć - dzięki Ci za wyobraźnię.

Tak często mówi moja mama, zwłaszcza, kiedy próbuję Ją przekonać. Myślę  sobie wtedy: tak, wiem, że dobra , albo nawet bardzo dobra z Ciebie kobieta. Wiem, że ponieważ zawsze żyłaś tak, żeby nikogo nie krzywdzić, że zawsze pomagasz, kiedy trzeba, że nie miałaś łatwego życia, dlatego naprawdę tak myślisz. Ale... Jezus przyjął chrzest od Jana Chrzciciela , żeby zmyć grzech, którego nie miał. Dlaczego? Co chciał powiedzieć Tobie i mnie? Co chciał pokazać.